Այն, ինչ կատարվում է այսօր, կանխատեսելի էր դեռ շատ վաղուց։ Խնդիրը պարզապես այն է, որ Նիկոլի սպասումները, թե Ռուսաստանն ինքնակամ կլքի տարածաշրջանը, չեն իրականանում։ Բանն այն է, որ երբ դեռ նախորդ տարվա ամռանը իտալական ու ֆրանսիական մամուլին տված հարցազրույցներում բարձրաձայնում էր իր այս սպասումների մասին, ներքուստ ուներ համոզմունք, որ ընթացիկ ուկրաինական հակագրոհը կունենա նույն արդյունքը, ինչ 2022 թ աշնանային հակագրոհը։ Այսպես կոչված խաղաղության արևմտյան սցենարն էր նման հաշվարկների վրա կառուցված։ Բայց այսօր, երբ ամեն բան կարծես պլանավորված էր, ուկրաինական ճակատում չեն իրականացել սպասումները, Նիկոլի մոտ առաջ է եկել նման հիստերիա։ Հենց այս հիստերիայի ականատեսն ենք այսօր, հիստերիա, որն առաջ է եկել պլանները խմբագրելու անկարողությունից։ Պարզապես խնդիրն այն է, որ այս հիստերիան հերթական տխուր վախճանաբանությանն է հանգեցնելու, ինչպես մի անգամ արդեն հանգեցրել է 2020 թ. աշնանը։ Գերագույն անհեթեթը երկիրը անշեղորեն տանում է հենց այդ ուղիով։
Չգիտեմ, երևի հին հայկական ասացվածք էլ կա, որ փորձանքը փնթի տեսք է ունենում և գալիս է քայլելով, պարզապես դրա մասին շատերս չգիտենք։
Գարեգին Պետրոսյան